Πού θα πάμε;

Το έργο της Μιμής Ντενίση «Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη» ανεβαίνει στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού από τις αρχές Οκτωβρίου 2019. Το έργο είναι το πρώτο ελληνικό θεατρικό sequel. Αποτελεί συνέχεια του έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη», που συγκλόνισε χιλιάδες θεατές και έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Tο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στο πλαίσιο των στόχων του για την προβολή και διατήρηση της ελληνικής ιστορίας και της ιστορικής μνήμης, υλοποιεί ξανά μία μεγάλη παραγωγή με ζωντανή μουσική, πλούσια σκηνικά, κοστούμια εποχής και ρεαλιστικές βιντεοπροβολές, εκμεταλλευόμενο τις πολλαπλές δυνατότητες που δίνει η υπερσύγχρονη σκηνή της αίθουσας «Αντιγόνης» με τον μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα ψηφιακό οπτικοακουστικό εξοπλισμό.

Η Μιμή Ντενίση γράφει και σκηνοθετεί τη συνέχεια της ζωής των ηρώων μας που επέζησαν της Μικρασιατικής καταστροφής και προσπάθησαν να αρχίσουν από την αρχή στη νέα τους πατρίδα, τη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα σύνθετο έργο που φέρνει στην επιφάνεια άγνωστα στοιχεία για την εποχή του Μεσοπολέμου, η οποία υπήρξε μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ελλάδας.

Λίγα λόγια για το έργο
Η αρχόντισσα της Σμύρνης Φιλιώ Μπαλτατζή και τα παιδιά της καταφέρνουν να επιζήσουν της Μικρασιατικής καταστροφής και μετά από μεγάλες περιπέτειες καταλήγουν στη Μακεδονία. Η Σαλονίκη γίνεται η πατρίδα των προσφύγων. Μια πολυπολιτισμική πόλη με ντόπιους, πρόσφυγες, Πόντιους και Εβραίους που ζουν αρμονικά παρά τις διαφορές τους. Το έργο παρακολουθεί την πορεία της οικογένειας και πολλών νέων χαρακτήρων την περίοδο από την ανταλλαγή των πληθυσμών μέχρι την αρχή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανέλιξη των προσφύγων από την απόλυτη φτώχεια σε μια καινούρια αξιοπρεπή ζωή, η προσπάθειά τους να γίνουν ένα με τ’ αδέλφια τους στην Ελλάδα, η άνοδος και η πτώση της ακμάζουσας Εβραϊκής κοινότητας, δίνονται ανάγλυφα μέσα από τους χαρακτήρες. Το έργο είναι μια μεγάλη νωπογραφία της εποχής με φόντο την πολιτική κατάσταση μέσα από προσωπικές ιστορίες και με τη μουσική της εποχής από τα σεφαραδίτικα, μέχρι τα ρεμπέτικα και τον Αττίκ, να αναδεικνύουν τις αισθητικές και πολιτιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ντόπιους και πρόσφυγες.