Το εμβληματικό έργο του Παύλου Μάτεσι, «Η Μητέρα του Σκύλου», που συγκαταλέγεται στα 1001 βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσει κανείς στη ζωή του, ανεβαίνει στην σκηνή του Θεάτρου ΑΚΡΟΠΟΛ, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και μουσική-τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη. Η Υρώ Μανέ ενσαρκώνει την ηρωίδα Ραραού, μια από τις πιο σπαρακτικές και ταυτόχρονα εξαιρετικά δυναμικές προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Η Ραραού, με λόγο παραληρηματικό σχεδόν και αναπάντεχα χιουμοριστικό, μια ψυχή τραυματισμένη με ένα τραύμα που αδυνατεί να επουλώσει, αφηγείται την Οδύσσεια της ύπαρξής της, ακροβατώντας πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Μέσα από το πρίσμα της μοναδικής αυτής ηρωίδας, το κοινό παρακολουθεί τη δραματική, αλλά και γεμάτη ευτράπελα, ζωή της – από την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση - όπως περνά μέσα από το παραμορφωτικό της φίλτρο.

Η Ραραού, η θεατρίνα, θα ανέβει στο πάλκο της φαντασίας της, με την επιθυμία να λάμψει επιτέλους σαν πραγματική πρωταγωνίστρια, να ζήσει την προσωπική της καταξίωση και αναγέννηση. Η παράσταση ταξιδεύει τους θεατές σε ένα κόσμο γεμάτο από απρόσμενες, αλλά και εξαιρετικά ανθρώπινες στιγμές.

Στη «Μητέρα του Σκύλου», η Ραραού, μέσα από τον ιδιότυπο προσωπικό της λόγο, ζωντανεύει στιγμές από τη διαδρομή του βίου της. Γύρω της, ένας πολύχρωμος δυναμικός και αεικίνητος θίασος «φαντασμάτων» φέρνει με τρόπο μαγικό στο φως πρόσωπα της καθημερινότητας, που χαράχτηκαν στην ψυχή της, για να προσφέρει στο κοινό συγκίνηση και γέλιο. Το κρυμμένο τραύμα που έχει σημαδέψει τη ζωή της μετουσιώνεται, μέσα από μουσικές, χορογραφίες και εικόνες, σε κάτι φωτεινό και αισιόδοξο!

Σκηνοθετικό σημείωμα:

«Χαίρομαι που η θεατρική διασκευή φέρει ολοζώντανα τα παραπάνω στοιχεία που κινούνται σε όλο το φάσμα του ανθρώπινου συναισθήματος, σε όλες τις διακυμάνσεις του ανθρώπινου στοχασμού. Χαίρομαι που μέσα στο κείμενο επιβιώνει ο αγώνας ενός ανθρώπου που πέρασε δια πυρός και σιδήρου και ταυτόχρονα επιβιώνει με τρόπο υπαινικτικό αλλά σαφή μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη εποχή. Χαίρομαι που η Ραραού, όπως την ξαναγέννησαν η Υρώ κι η Κατερίνα στο υπέροχο θεατρικό τους κείμενο  και όπως την επαναδιατυπώνουν μουσικά και στιχουργικά τα εκλεκτά τραγούδια του Σταμάτη, βρίσκει επιτέλους το δρόμο της προς τη σκηνή, όπως η ίδια την ονειρεύτηκε και υπερίπταται με όπλο τη φαντασία της πάνω και πέρα από τα σκονισμένα και κρύα παρασκήνια, πάνω και πέρα από τη μιζέρια των τριτοτέταρτων ρόλων που μια ζωή της δίνανε. Χαίρομαι σαν παιδί που η Ραραού ερμηνευμένη από την Υρω, είναι ένας ανθισμένος μπαξές γεμάτος τρέλα, ενέργεια, χιούμορ και ζωτικότητα.

Στη σκηνή του Ακροπόλ, αυτό που βλέπουμε είναι η σκηνική εκπλήρωση του ονείρου της Ραραούς: χορεύει, τραγουδά και ιστορεί όλη της ζωή πάνω σε ένα πάλκο μαζί με έναν μαγικό περιπλανώμενο θίασο, έναν εκλεκτό θίασο φαντασμάτων που τη συνοδεύει και βιώνει μαζί της όλο το ταξίδι ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασίωση, ανάμεσα στην ανθρωπιά και της βαρβαρότητα, ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, ανάμεσα στο τραύμα και την επούλωση…»

(Κώστας Γάκης)