Πού θα πάμε;

Το Έκτο Πάτωμα στο θέατρο "ΠΑΛΛΑΣ"! 

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης): Υρώ Μανέ (Ζερμαίν Λεσκαλιέ), Κώστας Μακεδόνας (Μαξ Λεσκαλιέ), Ελένη Καστάνη (Κυρία Μαρέ), Δανάη Λουκάκη (Ζαν), Μαριαλένα Ροζάκη (Εντβίζ Οσπώ), Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν (Ζοζό), Βασίλης Αθανασόπουλος (Ζονβάλ), Σταύρος Παρχαρίδης (Γιατρός), Ευαγγελία Μουμούρη (Η κυρία με τα γκρι)

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι «Το Πνεύμα του Έκτου Πατώματος»

Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Συγγραφέας: Αλφρέντ Ζερί

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:

Παρά το γεγονός ότι το βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο έργο «Έκτο πάτωμα» που χαρακτηρίζεται ως κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία στο Παρίσι της δεκαετίας του ΄30, θα μπορούσε κάλλιστα και να εξελίσσεται σε κάποια συνοικία της Αθήνας και μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, σε μια εποχή κρίσης όπου έχουμε ανάγκη όσο ποτέ τη συντροφικότητα και την αγάπη του ενός για τον άλλον. Στο Παρίσι εκείνης της εποχής με την τεράστια καλλιτεχνική άνθιση, τον Πικάσο, τον Ματίς, τον Νταλί και πλήθος άλλων που την περίοδο αυτή του μεσοπολέμου διαμόρφωσαν την τέχνη του 21ου αιώνα και στο έκτο πάτωμα μιας φτωχικής πολυκατοικίας, ζούνε οι ήρωες του έργου μας. Άνθρωποι βιοπαλαιστές, εργάτες, επίδοξοι ζωγράφοι, μουσικοί, στιχουργοί και λαϊκοί συγγραφείς που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, με άδεια στομάχια και άδεια πιάτα…αλλά γεμάτοι ελπίδα, περιμένοντας ένα σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ! Αντίθετα έρχεται η σπιτονοικοκυρά για να εισπράξει το νοίκι. Και τότε όλοι τρέχουν να κρυφτούν…Πόσο αληθινό, θλιβερό αλλά και διαχρονικά επίκαιρο. ‘Όμως το αριστοτεχνικά δομημένο κωμικο-δραματικό έργο του μεγάλου συγγραφέα που στη δική μας παράσταση ξαναζωντανεύει μετά από τριάντα ένα χρόνια με την ίδια μοναδική απόδοση της Άννας Παναγιωτοπούλου και την εξαίσια μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, -που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο Ελληνικό μουσικό θέατρο και τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα- διαποτίζεται από ένα σπουδαίο και αισιόδοξο μήνυμα. Όσο δύσκολες και απάνθρωπες εποχές κι αν βιώνουμε σε κρίσεις οικονομικές, πανδημίες, αρρώστιες και θανάτους ο άνθρωπος εξακολουθεί να ελπίζει, να εύχεται, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο και να αγαπά! Γιατί κάπου εκεί στη στενοχώρια και τη θλίψη κοντοστέκεται η αγάπη. Το χέρι του ενός σφίγγει το άλλο και μαζί σαν κρίκος με κρίκο γίνεται μια αλυσίδα αγάπης που γεμίζει τις καρδιές όλων μας, ξεπερνά κάθε λύπη και εμπόδιο και γεμίζει την ψυχή, χαρά και αγαλλίαση!